Twexit

Eén van de ergste dingen die je als beginnende
puber kon overkomen, was te horen krijgen dat je
niet meer mee mocht doen. Niet mee mocht doen
met het clubje van jongens en meisjes dat wél mee
mocht doen. Je mocht dan bijvoorbeeld niet meer
staan bij dat groepje dat wél bij elkaar mocht staan.
Of niet meer zitten aan de pauzetafel waaraan die
anderen wél hun broodje mochten eten. Dan liepen
ze gewoon weg. Of deden of je er niet was. Zoals in die
film ‘The Sixth Sense’. Je was er wel. Maar je was er niet.
Het gebeurt helaas nog steeds. Is dat zo’n ramp? Ja. Een miniramp. Want
je wilt er zo graag bijhoren. Je kunt natuurlijk een ánder clubje oprichten
en daarmee weer opvallend ergens anders gaan staan, zitten, gamen of
hangen. Maar ja. Wanneer dat eerste clubje dat niet boeit, is het toch weer
jammer. Mensen doen niet anders dan elkaar uit clubjes gooien. En weer
nieuwe oprichten. In de politiek. In de kerk. In relaties. Soms wil je zélf niet
meer bij een clubje horen. Dan stap je eruit.
Dat deden de Britten vorige week. Ze stapten uit het clubje dat de EU heet.
‘Brexit.’ En nu is blijkbaar het wachten op Nexit, Frexit, of Spexit. Het levert
weer kandidaat ‘woorden van het jaar’ op. Maak je het uit met je vriendje
of vriendinnetje? Vrexit. Ben je door een Docent uit de Les gezet? Dexit.
Of Lexit. Ik zal stoppen, het wordt nú al flauw. Wat me toch opviel aan die
hele Brexit, was dat met name de jongeren helemáál niet uit de EU wilden.
Het waren vooral de ouderen die daarvóór stemden. En daarmee eigenlijk
zorgden dat ‘hun’ (klein)kinderen nu niet meer bij dat clubje horen. Alsof
je ouders tegen je zeggen dat je niet meer met die en die mag omgaan. Of
dat je het uit moet maken met je vriendje of vriendinnetje. Blijkbaar willen
jongeren graag érgens bijhoren. Zich ergens thuis voelen. Samendoen.
Dat geldt ook heel erg op school. Natuurlijk zijn daar ook ‘clubjes’, maar
wanneer jij ergens bij hoort, jezelf kunt zijn, ‘gezien’ en ‘gehoord’ wordt,
door klasgenoten, docenten, de conciërge, wie dan ook, zul je je thuis gaan
voelen. Een maandje terug kwam een oud-leerling even langs. Zomaar. Ze
studeerde inmiddels al in Engeland. Ze vertelde me, dat ze, naarmate ze
dichter bij onze school kwam, steeds meer dat ‘thuisgevoel’ van destijds
kreeg. Dat is toch prachtig om te horen…!
Binnenkort nemen we weer afscheid van onze vierdejaars. Die dit jaar
ALLEMAAL geslaagd zijn! Gefeliciteerd! Echt geweldig! Dat gaan we
uitgebreid vieren. Bij deze club van gelukkigen horen álle
examenkandidaten. Toch gaan ze het Veluws College Twello verlaten. Twexit.
Wij gooien jullie er niet uit hoor. Je hebt het zelf gedaan. Door te slagen
stap je uit de club die Veluws College Twello heet. En ga je verder. Zoals
van GAE naar pakweg Barcelona. Niks mis mee! Als het goed is, houden
we jullie diploma-uitreiking voor het laatst in het oude gebouw aan de
Hietweideweg. Hexit. (sorry…)
Volgend jaar een gloednieuwe school. Kom gerust terug, ook naar dat
nieuwe gebouw. Want je hoorde erbij. En je blijft erbij horen, wat ons
betreft. Omdat je bent wie je bent!
Bert Jansen
Veluws College Twello