Flexwerkers

Het schrijven van een column op de late
zondagavond is voor mij inmiddels een
bijna vast ingeroosterd ritueel.
Een mooi, rustig begin van een week
waarin waarschijnlijk weer níets vaststaat.
Nou ja, op papier wel, maar in de praktijk
loopt het zo vaak zo anders.
Natuurlijk plannen we lessen, vergaderingen,
gesprekjes, toetsen, evenementen, en nog veel
meer, maar je moet erop voorbereid zijn dat veel dingen anders
lopen. Dat begint al bij het dagrooster. Het woord zegt het al;
het kan iedere dag anders zijn. Soms blijft er weinig over van
je ‘vaste’ lesrooster en zorgt het dagrooster ervoor dat je denkt:
‘Dááááág, rooster!’
Collega’s kunnen ziek zijn, die gastles is afgezegd, er komen
onverwachte gebeurtenissen en gesprekjes voorbij en er zijn
dagen waarop je aan het eind ervan denkt: Ik heb bijna niets
gedaan van wat ik wilde doen, maar wel een heleboel ándere
mooie dingen. Onderzoek heeft uitgewezen dat het beroep van
docent de meeste beslissingen vraagt op een werkdag.
Dat klinkt overdreven, maar toch. Je krijgt zoveel vragen en
situaties over je heen op een doorsnee werkdag, dingen die je
niet van tevoren weet. En elke keer moet je er iets mee.
Wat antwoord ik hierop? Accepteer ik dit? Wat voor oplossing
heb ik hiervoor? Straf of compliment? Troosten of streng zijn?
Eruit sturen of binnenboord houden? Het maakt dit werk wél
heel afwisselend en verre van saai. En het bovenstaande geldt
voor ál mijn collega’s. Roostermakers, administratie, conciërges,
directie, afdelingsleiders, TOA’s, zorgcoördinatoren, iedereen
die in die school rondloopt. We zijn allemaal zo flexibel als een
postelastiek. Schrikken niet zo gauw van een verandering.
We lossen het samen op. Flexwerkers. In Den Haag is er elk jaar
wel weer iemand die vindt dat het héle onderwijs anders moet.
Het Nederlands moet anders. Het rekenen moet anders.
Grotere scholen. Kleinere scholen. Meer huiswerk, minder
huiswerk. Meer digitale leermiddelen. Of juist minder.
Resultaten en cijfers. Of bewuste burgers kweken. Of allebei.
In dezelfde tijd. Enzovoort.
Ach, beste ministers en geleerden, wij gaan wel mee hoor.
Telkens weer. Staken is ook al niet ons ding. Maar stiekem
blijven we gewoon doen waar we het best in zijn: samen elke
dag er weer zijn voor die leerlingen.
Hoe het met ons gaat? Alles flex!
Bert Jansen, docent Veluws College Twello