Lastpakken en meelopers

Daar zaten ze dan.
Een hele groep leerlingen in ‘de overgang’ . Nee mevrouw, dát bedoel ik niet, maar toch
wel een soort van. Want wanneer je in groep 8 van de basisschool zit, kom je toch ook
een beetje in de overgang. Die van de basisschool naar het voortgezet onderwijs.
Tijdens onze meeloopdag nodigen we ze alvast uit, die groep 8’ers, om eens te ervaren
hoe het eraan toe gaat op zo’n school voor VO. Collega’s geven minilesjes van zo’n 25
minuten en er wordt natuurlijk steeds van lokaal en docent gewisseld. Op de dinsdag
hadden we complete groepen acht, met leerkrachten erbij. Op de woensdag leerlingen
die zich individueel hadden ingeschreven. Mijn collega Vera, die het leeuwendeel van
de organisatie op zich had genomen, en ik ontvingen de groepen in ‘De Kuil’, onze aula.
We dachten opeens terug aan onze eigen ‘eerste keer’ , nee, niet dát, maar toen wij voor
het eerst naar de brugklas gingen. En daar maakten we meteen maar een soort
inleidend verhaaltje van. Wij moesten allebei behoorlijk ver fietsen met een flinke tas.
Mijn schooltas was zo’n keurig, recht, lederen exemplaar met een handvat. Wanneer ik
‘m onder m’n snelbinders deed en iets te enthousiast de bocht nam, hing het kreng
alweer aan één zijkant naast mijn jasbeschermer of gleed hij op de straat. Je moest dat
hele pak ellende met behulp van snelbinders op je bagagedrager vastmaken.
Snelbinders……! Van die grijze rubberen elastieken die na verloop van tijd zo waren
uitgerekt dat ze helemaal NIETS meer vasthielden. Eén plagerig trapje van de voet van
een meefietsende klasgenoot en je kon je fiets weer parkeren en je tas opnieuw
‘snelbinden’. De lachende medemeute was dan natuurlijk al doorgefietst. Wat zat er
zoal in die tas? In mijn geval een broodtrommel, formaat Leopard-tank, drinkbeker,
formaat kruisraket en natuurlijk een regenpak, formaat vierpersoons bungalowtent.
En dan nog een agenda en alle boeken voor die dag, want kluisjes waren er nog niet. De
rugtas had z’n intrede ook nog niet gedaan als schoolboekenvervoerder, dus je had
geen keus. Na dit verhaaltje ging ik de aanstaande brugbezoekers wat tips geven om
het ánders te doen dan ik destijds had gedaan. Dat werd een verhaal met een flinke
koffer op wieltjes, dáárin een rugtas, veiligheidsattributen als een valhelm en
verkeershesje, een kussen voor extreem lang schoolblijven, een buitenboordbeugel die
tevens kon dienen als kapstok of mondharmonicahouder en natuurlijk het boek ‘Hoe
overleef ik…?’ Nét voordat het merendeel zich écht zorgen begon te maken (ze keken
me aan met een blik van: ‘Als dit waar is, blijf ik nog een jaartje zitten’), greep mijn
collega in en maakte duidelijk dat ze dit vooral mochten vergeten en dat zij nu ging
vertellen hoe het écht zou gaan die dag. En het werd een erg leuke dag! Mooie,
uitdagende lessen, een pauze met eten en drinken, glunderende gezichten, positieve
reacties. De brug was geslagen, zou je kunnen zeggen. Onze eigen leerlingen
begeleidden in tweetallen de klassen en dat deden ze geweldig! Een dag waarbij
iedereen wel iets bijdroeg, van conciërge via roostermaker en leerlingen tot collega’s
die de lessen verzorgden of juist zorgden dat de ándere lessen konden doorgaan. Bij de
deur zwaaiden mijn collega en ik een aantal keren de bezoekers uit. Een meisje liet haar
rugtas zien. ‘Deze lijkt me toch wat handiger meneer Jansen, vindt u ook niet?’ Het was
zo’n Eastpak. Ik zei: ‘Helemaal goed!! Je moet alleen even met een stift van de ‘E’ een ‘L’
maken… ‘Huh?’ ‘Lastpak! Veel betere naam voor zo’n schooltas…..! En vergeet niet ‘m
dan in zo’n rolkoffer te doen hè?’ Ze lachte en bedankte nog eens voor de meeloopdag.
Die kreeg vast geen last van die overgang. (East)pak van m’n hart.
Bert Jansen,
Docent Veluws College Twello