08 oktober 2014

On(t)veilig(d)

Misschien had ik het niet moeten zeggen in m’n eerste column van dit schooljaar. Dat
de wereld zo veranderd was in die zes weken vakantie. Leerlingen vroegen tijdens een
les of er nu echt meer kans was op terroristische aanslagen. Voor mij een soort ‘geen ja
en geen nee’. Het kan altijd en overal gebeuren en het is maar beter dat je daar niet de
hele dag aan loopt te denken. De afgelopen weken werden excursies naar bijvoorbeeld
Parijs door scholen afgelast. Is dat ‘wijken voor terreur’ of ‘toegeven aan angst’, zoals
anderen dan weer beweerden? Nou ja, sowieso neem je als school best een grote
verantwoordelijkheid op je met een buitenlandreis. Hoewel er tijdens een fietstochtje
naar een bestemming binnen de regio ook iets kan gebeuren. Maar een metrostation in
Parijs opzoeken in deze tijd? Zeg het maar…iedereen heeft een beetje gelijk bij dit soort
dilemma’s. Wij staan als personeel, ouders en leerlingen voor ‘een veilige school’. Op
sommige scholen betekent dat dat er beveiligers rondlopen. Dat er detectiepoortjes
zijn. (‘Sorry meneer, ik was wel op tijd, maar stond in de file bij de detectiepoort!’).
Op het Veluws College Twello is dat (nog) niet zo. We hebben BHV’ers, protocollen, een
calamiteitenplan, anti- pestregels. Een fijne school met ‘korte lijntjes’ en veel aandacht
voor de leerlingen. We hadden net een week terug bezoek van de inspectie gehad.
Altijd spannend. Je school wordt toch even onder de loep genomen, tegen het licht
gehouden. Er werd door de bezoekers gesproken met leerlingen, docenten, directie. Er
werden lessen bekeken. Op de uitkomst waren we meer dan trots! Veel complimenten
en een mooie beoordeling. En dat doen we toch maar met z’n allen: leerlingen,
personeel, ouders. Veel tijd om na te genieten kregen we niet. Want zomaar opeens
werd er midden op de dag een leerling van onze school met een mes gestoken. Je stapt
op je fiets om naar de buitensportles te gaan en dan komt daar zomaar iemand naar je
toelopen die probeert je iets vreselijks aan te doen. Je weet niet wie het is, maar duwt
in een reflex je fiets van je af tegen je belager aan, je weet weg te rennen, de school in.
Daarna gaat alles in een stroomversnelling. Conciërge, politie, docenten, medeleerlingen, Slachtofferhulp. Iedereen met zorg voor dat dappere meisje dat zo rustig
blijft ondanks wat haar net is overkomen. Ongelofelijk. Ik kan er drie columns mee
vullen. Maar dat wil ik niet en mag ik ook eigenlijk niet. Het is in elk geval een stuk
minder slecht afgelopen dan zomaar had gekund. Maar toch.
Nog niet eens bekomen van deze gebeurtenis stond ons alweer een volgend incident
te wachten: in de meisjeskleedkamer bij de buitensportlocatie werd het deurslot
ontwricht en was er een inbraak, waarbij tassen met o.a. laptops werden ontvreemd.
Veel materiële schade, maar ook weer schrik en ontzetting. Wordt onze fijne school
‘ontveiligd?’ Wat mij betreft weer ‘geen ja en geen nee’. Ja, de afgelopen week voelde
het even heel onveilig. En beseften we dat er ook bij ons zomaar iets kan gebeuren.
Waar je niet op rekent. Want je was niet in de metro van Parijs of Londen. Maar gewoon
op je eigen, veilige, vertrouwde school. En ‘nee’, onze school is niet minder veilig
geworden na deze gebeurtenissen. Echt niet! Natúúrlijk gaan we nóg meer nadenken
over die veiligheid. Dat wel. De week eindigde met een bezoek van de burgemeester. Hij
kwam nog even praten en horen hoe het met iedereen ging. Dat was zeer attent.
Complimenten over hoe we het als school hadden opgepakt. Dat was fijn om te horen.
Maar toch. Je had het liever niet meegemaakt. Een bizarre week. Een achtbaan.
Misschien is werken in het onderwijs sowieso een ‘acht-baan…’.
We gaan weer verder. Vol goede moed. Op elkaar blijven letten, voor elkaar zorgen.
Samen werken en samenwerken. Aan een veilige school.
Met ‘intensive care’.
Bert Jansen, Docent Veluws College Twello