Uitgespeeld

Ik stel m’n laatste column van dit jaar te lang uit. Toch eerst maar even die finalewedstrijd
kijken. En dat werd natuurlijk weer een verlenging. Daar zit ik dan.
M’n oranje fuvuzela en andere attributen staan en liggen nog overal verspreid in m’n
huis. Nog gevuld met respectievelijk speeksel en angstzweet. Het einde van een
wereldkampioenschap.
Ik moet denken aan het einde van het schooljaar. Veel overeenkomsten. Het is klaar. De
winnaars zijn bekend. De verliezers ook. Sommigen haalden binnen de reguliere
speeltijd de buit binnen. Anderen hadden een verlenging nodig. Juichen en huilen
gingen hand in hand.
Ook bij ons in de aula (‘De Kuil’) liggen ooit gedragen kledingstukken en ooit gebruikte
attributen lusteloos te wachten op eventueel nog langs komende eigenaren. ‘Gevonden
voorwerpen’ heten ze dan opeens. Scheidsrechters waren er ook. De docenten zelf, de
directie, de leerplichtambtenaar, de inspectie. Gele en soms rode kaarten werden
uitgedeeld. De klassenopstelling varieerde gedurende het schooljaar. Het Systeem
bleef grotendeels hetzelfde.
De stadions in Brazilië zijn weer leeg. De school is dat ook bijna. Het spel tussen
leerlingen en docenten is bijna ten einde. Een enkele leerling schuift nog een laatste
werkstuk of verslag onder de deur van het toilet door, waar hij of zij die vakdocent
vermoedt. Een enkele docent doet nog een poging die ene leerling te bereiken en hem
of haar nog aan te raden dat laatste verslag in te leveren bij die collega. En dan liever
via de mail of het fysieke postbakje dan onder die deur door. Hoewel het bijna niet
persoonlijker kan… Scoren in de laatste minuut.
De spelers op leeftijd verlieten een aantal weken terug ons speelveld. Nieuwe, verse
krachten komen weer binnen. Ook ‘onze’ voetballers van FC Twente verlaten dit stadion.
We zullen ze missen! Misschien zien we ooit één van hen terug in zo’n WK-finale om
dan wél Nederland aan die ‘Copa del mundo’ te helpen door middel van een prachtig
doelpunt. Kunnen we zeggen: ‘Die heeft nog bij óns gespeeld!’
Langzaam loopt het stadion leeg. Een laatste terreinknecht maait nog het gras, alvast
voor de volgende wedstrijd. Tribunestoeltjes worden gerepareerd, of, waar nodig,
vervangen. Een stadion zonder spelers. In onze school zijn daar straks alleen nog de
conciërges, het MT en de mensen van de administratie.
Over de eerste schreef ik al vaker. Onmisbaar. De tweede groep verbaasde me ook
dagelijks. Wie denkt dat de administratie slechts bestaat uit een paar ‘Tiepmieps’ (Hoi
Miep…) zit er lelijk naast. Bijna álles wat via mail, telefoon of papier de school verlaat of
binnenkomt gaat via hen. Ze bedenken geweldige systemen om zaken op orde te
houden of te brengen. En dat is écht veel te veel om op te noemen. Zij zijn er nog even
als de spelers al weg zijn. De teamgeest was ook bij óns geweldig het afgelopen jaar.
Elkaar helpen, coachen, aanwijzingen geven, elkaar erdoorheen slepen wanneer we er
even doorheen záten. Met een goed gevoel het toernooi afsluiten en tevreden
terugkijken. Op het aantal geslaagden. Op de inzet van leerlingen, collega’s en ouders.
Nog even, dan hopen we dat nieuwe stadion te mogen betrekken. Een mooi
vooruitzicht! Nu is het bijna vakantie. Tijd om te relativeren. En te bedenken dat het
ook ‘maar een spel is’. Voetbal. Maar ook het onderwijs, het spel tussen leerlingen en
docenten. Wel een spel dat, denk ik, veel belangrijker is dan voetbal. Ik ben trots op dit
team en alle spelers, jong en oud. Het eindsignaal klinkt. Het fluitje, de bel.
Een hele fijne vakantie!
Bert Jansen
Docent Veluws College Twello