01 juli 2014

De laatste (ki)lood(t)jes

Het is weer zondagavond. Zojuist m’n fuvuzela (ja, ik had ‘m nog) weer in de hoek
gezet en de oranjekleding over de stoel gehangen. Na alle euforie van de gewonnen
wedstrijd tegen Mexico van ‘onze’ voetballers komt er toch weer gewoon een werkweek aan. Langzaam maar zeker kruipen we richting zomervakantie. Je voelt het. De
zijdeur naar de personeelskamer (ook wel ‘De Artiesteningang’ genoemd) staat wijd
open en de plastic stoelen staan uitnodigend in een halve cirkel buiten. De benaming
‘artiesten’ voor de docenten was de afgelopen week trouwens zeker op z’n plaats.
Want wat hebben we er met z’n allen weer een mooie diploma-uitreiking van
gemaakt!
De langlopende traditie van het docentencabaret werd ook dit jaar voortgezet. Het
mooie daarvan is dat er elk jaar, naast de vaste oudgedienden, ook gloednieuwe
collega’s met evenveel enthousiasme en onvermoede talenten meedoen. Dit jaar
stond onder meer het songfestival centraal. En dan zie je onze afdelingsleider
bovenbouw in een jurk, met lang haar en een baardje als een gevaarlijk- goedlijkende Conchita Wurst (ja, die winna(a)r(es)) uit het donker in een spotlight
tevoorschijn komen, blijkt een docent lichamelijke opvoeding wonderwel in
vrouwenkleding een wulpse Poolse wasvrouw te kunnen spelen en komen Ilse en
Waylon nog even langs met een live gezongen en gespeelde versie van het
songfestivallied, met aangepaste tekst. Het Koningslied van vorig jaar bleek ook dit
jaar weer een mooie afsluiter. En dat er voor iedere leerling dan ook nog een
persoonlijk woordje van de mentoren is, vaak met een knipoog of lach, maar ook
regelmatig met een traan, tja, dat vinden we in Twello eigenlijk al heel vanzelfsprekend… Prachtige avond, met leerlingen en collega’s om trots op te zijn!
In diezelfde week arriveerden alweer onze kersverse nieuwe brugklassers voor de
kennismakingsmiddag. De ene ploeg vertrekt, de andere komt binnen. Altijd leuk om
die nu-nog-groep-achters te zien arriveren. Het geeft nieuwe energie in de school. Na
de kennismaking met de mentor, een speurtocht door de school en een eerste foto
vertrok de brugclub weer. Ik stond bij de deur om ze uit te laten en hoorde een meisje
zeggen: ‘Ik was metéén helemaal verliefd!’
‘Zo, dat is wel erg snel!’, mengde ik me in het gesprek. ‘Wie is de gelukkige?’
Ik had het verkeerd begrepen. Ze was bij onze meeloopdag geweest, had de knalrode
kluisjes gezien en was meteen verkocht. ‘Ik wil naar het Veluws College Twello’, had
ze thuis gemeld. Tja, je geeft prachtige minilesjes, pimpt de hele school ondersteboven
met de open dag, houdt een After Cito Party, maar uiteindelijk geeft de kleur van de
kluisjes de doorslag. Prachtig. Kinderen willen zich thuis voelen. En dat kan door de
meest uiteenlopende zaken. Een knipoog van de conciërge, een grapje bij de deur.
Je ouders maken zich dan wel druk over het onderwijsniveau en dat soort zaken. En
wij natuurlijk ook.
De laatste loodjes. Nog een toetsweek te gaan, wat laatste kilo’s nakijkwerk en dan
zijn we er bijna. Knokken tegen die ándere kilootjes lijkt in deze weken zinloos. Het
hele schooljaar vechten de bakken kwark en salades om een plekje in de koelkast,
maar daartegenover staat er nu zó vaak een traktatie van een jarige collega, dankbare
ouders, een trotse directie vanwege het prachtige slagingspercentage, dat de balans
volledig zoek is. Ach, maak je niet dik. Zolang we maar met elkaar door één deur
kunnen.
En dat lukt prima op het Veluws College Twello…!
Bert Jansen
Docent Veluws College Twello