Twentetruckers

Wanneer ik ’s ochtends de artiesteningang (lees: achteringang) van onze school
betreed, zitten ze er vaak al: De ‘manne van Twente.’ Vrolijk gelach, rake opmerkingen
en koffie. Zowel de nationale competitiewedstrijden als de Championsleagueduels
worden op duidelijk volume en haarscherp geanalyseerd. Spelers worden met één
opmerking naar de bank verwezen. ‘Den loop ik der nog uut achter ’n rollator!’
Het zijn de chauffeurs van ‘onze’ voetbaljongens van FC Twente. Gekleed in de rode
shirts met logo, of de zwarte jassen met op het rugpand: ‘chauffeur’. De meesten van
hen waren al een stuk eerder uit bed dan ik. Ze halen onze voetballers van overal en
nergens thuis langs om ze ergens tussen 7.30 en 8.00 uur op school af te leveren. Los
van een kleine vergoeding en gratis toegang tot de thuiswedstrijden van de club is het
eigenlijk vrijwilligerswerk.
De achtergrond van de ‘Twentetruckers’ is heel divers. Een vijfenzestigplusser die ‘in een
gat viel’ na z’n pensioen en weer iets wilde doen. Een aantal werd gedeeltelijk afgekeurd
en heeft nog sollicitatieplicht. Daarvoor waren ze vrachtwagen- of taxichauffeur,
magazijnchef bij een textielgigant, directeur van een school of bankmedewerker. Het
aantal dienstjaren wordt er niet zonder trots achteraan geroepen.
Via de vrijwilligerscentrale of een sollicitatie kwamen ze ‘op het busje’ terecht. Na de
koffie op het Veluws College Twello kunnen ze in principe naar huis, maar aan het eind
van de middag worden voetballers uit allerlei plaatsen weer bij school opgehaald en naar
het trainingsveld bij SV Twello gebracht. De chauffeurs maken zo’n 200 tot 450 km per
dag. Ze eten warm bij SV Twello, tijdens de training. Dan is het weer ‘terug naar huis’. De
eerste voetballer wordt ’s ochtends om 6.10 uur opgehaald en is ’s avonds om 19.30 uur
thuis. Dan moet de chauffeur nog naar huis, of de bus naar een collega brengen wanneer
er een andere shift volgt. In het weekend wordt er naar de wedstrijden gereden.
Of ze de jongens goed leren kennen tijdens die ritten? ‘Nou, vaak duiken ze na een
‘goeiemorgen’ achter hun mobieltjes of i-Pads om het spel ‘FIFA’ te spelen. Op de
terugweg zijn ze vaak moe. Bovendien hoor je niet veel van de gesprekken wanneer de
jongens achterin zitten’, aldus een van de busbazen. Toch zijn er mooie momenten,
zoals een onverwacht cadeautje van een gezin rond de Kerst.’ En degenen die je echt
van huis haalt, zie je toch als het ware opgroeien’, zegt een ander.
Natuurlijk zijn er regels en afspraken in de bus. Daarmee gaat iedereen weer anders om,
afhankelijk van de groep, van wat er kán. Soms gebeurt er iets dat net over de grens
gaat. Een nieuwe chauffeur de verkeerde kant op sturen en dus een flink eind om laten
rijden. Of een jongen die ‘moonend’ voor de achterruit door Deventer reed (zoekt u
maar eens op wat ‘moonen’ is….) en een schorsing aan z’n (afgezakte) broek had hangen.
Het zijn spannende tijden. Twente gaat stoppen in onze regio. ‘Ja, die spanning merk
je wel aan de jongens, door of niet door, wel of niet blijven’. Dat geldt ook voor ‘onze’
chauffeurs. Ik heb een idee.
Bied die mannen een baan aan om op de televisie voetbalwedstrijden te analyseren. Ze
doen dat namelijk véél leuker dan de René van der Gijps, Johan Derksens, Wilfried
Genees en andere dikbetaalde zelfingenomen voetbalprofessoren. Het kan in dialect
of in standaard Nederlands. Ze vragen er niet eens geld voor.
Wij genieten elke ochtend van onze eigen ‘voetbal insite’.
Mannen, bedankt. We gaan jullie missen!
Bert Jansen
Docent Veluws College Twello