Een vlinder in de winter

Het bericht van je overlijden sloeg een krater in onze school. We konden het niet
geloven. Maar het was maar al te waar. Het werd stil. Oorverdovend stil, omdat
jouw vrolijke stem niet meer in dat lokaal klonk.
Maar maak je geen zorgen, hij zal blijven klinken. Want jij bent te bijzonder om
zomaar te vergeten. Dat werd de afgelopen weken wel heel erg duidelijk. Wat
hebben de leerlingen prachtige, ontroerende, hartverscheurende dingen over je
geschreven. Wat was en ben je geliefd bij die leerlingen en collega’s. Jouw lokaal
werd ingericht als gedenkruimte. Foto’s. Werkstukken van leerlingen. Muziek,
kaarsen. Stilte.
We dachten aan je prachtige verhalen over oude tijden. Van het vak geschiedenis
een levend vak maken, dat is weinigen gegeven. Jij kon dat. Ademloos werd er
geluisterd. Je had niet zoveel met digitale leersystemen als ‘It’s Learning’. Hoezo ‘It’s
learning?’ THEY were learning! Soms is er niet méér nodig dan een bevlogen mens
en z’n verhalen. Frank Groot Koerkamp.
‘We gaan zo lekker geschiedenissen!’, zeiden de leerlingen. En iemand schreef: ‘U
gaf les over geschiedenis, maar leerde ons ook over het leven.’ Wat werden er
prachtige werkstukken gemaakt bij jouw vak. Historische bouwwerken, boekrollen,
documenten op geschept papier, met afgebrande randen. Het was voor jou een
feest zulke, met liefde gemaakte werkstukken te beoordelen.
Maar ook de schriftelijke eindexamens corrigeerde je met passie, met je hart. Iedere
vraag en mogelijk antwoord werd haarfijn geanalyseerd. Menig tweede corrector
kreeg het zwaar te verduren, wanneer jij weer eens vocht voor een leerling.
Want vechten voor je leerlingen, dat deed je. Als mentor, als docent, councellor, of bij
de faalangstreductietrainingen. Je gaf die leerling het gevoel dat ie het KON, sterk en
trots mocht zijn. Juist degenen die dreigden buiten de boot te vallen, hield jij
binnenboord. Door motiverende gesprekken, vaak afgesloten met iets lekkers uit de
‘dip-doos’… Niet voor niets kwamen zoveel oud-leerlingen even kijken in jouw lokaal
de afgelopen week. Grote kerels en meiden, die hartverscheurend huilden, met liefde
over je spraken, iets opschreven, stil waren. Het ontroerde en steunde ons.
Ordeproblemen had je niet. De leerlingen respecteerden je teveel en vonden je
lessen te mooi en leuk om er ook maar over te denken die te verstoren. En anders
had jij nog wel wat alternatief ‘strafwerk’ achter de hand: ‘Ga maar even een opstel
schrijven over een vlinder in de winter, of een ijsbeer in de zomer!’
Een paar keer geen huiswerk gemaakt? Even met de dobbelsteen bepalen hoe vaak
je dan die paragraaf moest overschrijven. Ik denk dat degene die 6 gooide, na één
keer mocht stoppen. Je hield niet van dingen die ‘knelden’. Niet aan je hoofd, zoals
al teveel strakke regels en planningen. Niet aan je borst, zoals die ellendige
slangetjes in het ziekenhuis. Maar ook niet aan je voeten. Er moest ruimte zijn,
lucht. Vandaar jouw onvergetelijke sandalen. Welke leerling schreef er NIET over? Ze
hoorden bij je en werden een deel van jou en van het beeld van jou. Een leerling
schreef: ‘Zelfs met -10 liep u rond op uw sandalen, als een vlinder in de winter…’
Even waren we benieuwd, of je zelfs op je bruiloft… maar nee, er verscheen een paar
prachtige, strakke schoenen onder jouw mooie blauwe pak. Wat was je gelukkig
met Anouk. Wat was het bijzonder dat ze zelf kwam kijken in jouw lokaal. ‘Changez!!’
klonk het altijd vrolijk wanneer je in de pauze had gesurveilleerd en een collega het
moest overnemen. Maar jou vervangen is onmogelijk. Soms dacht ik even, de
afgelopen week: misschien was je hart voor de leerlingen zó groot dat het gewoon
uit elkaar barstte. Frank, je laat een ongelofelijk groot gat achter in onze school.
Maar wees niet bang, dat gat, die krater, wordt gevuld, heb JIJ gevuld met heel,
heel veel mooie herinneringen. Een schatkist vol. Daar kunnen we nog heel lang
mee vooruit.
Jij hebt stenen verplaatst en zo de levensstroom van veel leerlingen veranderd.
Vandaar ons lied ‘De Steen’ op jouw uitvaart. Witte ballonnen, gevuld met liefde,
tranen en wensen stegen op naar de hemel. Als vlinders in de winter. Rode rozen
vormden een dekbed van liefde op je kist. Een schatkist. Je bent een deel van onze
geschiedenis geworden. ‘Opdat wij nooit zullen vergeten.’
Ik mis je al wanneer ik ’s morgens kom aanrijden bij school. Daar stond je zo vaak,
sigaretje (‘even een blowtje…’). ‘Hee, Bertus…!’, klonk het dan en met een zwierig
gebaar deed je de deur voor me open. Daar mis ik je al. En dan ben ik nog niet eens
binnen. In een school die verder moet zonder jou en dat nog maar nauwelijks beseft.
Frank, dankjewel voor alles wat je deed, voor wie je was, bent en voor ons altijd zult
blijven.
Adieu, Au revoir, of… zoals je zelf altijd zei : ‘AAAOEWAAA!!’
Namens je leerlingen en collega’s,
Bert Jansen
Docent VC twello